In contact zijn

Eerlijk gezegd ben ik niet zo van de quotes. 
Tegeltjeswijsheden die net als Boeddhabeeldjes maar al te vaak het interieur moeten opleuken. 
Toch is er een zo’n doordenkertje, dat ik ontving als nieuwjaarsgroet, blijven hangen. 
“Het gaat er niet om waar je naar kijkt, maar wat je ziet”. 
Nadat de feestdagen weer voorbij waren en de kerstspullen opgeruimd, viel ik even in een denkbeeldig gat. 
De somberte van een nietszeggend, donkere en grauwe januari is mij niet onbekend. 
De verlangens en herinneringen naar andere tijden zijn dat inmiddels ook niet. 
Het kwam nu wel harder dan ooit binnen. 
Met weinig tot geen afleiding, want met groepen als ook in mijn praktijk werken mag niet, bleken de eerste dagen van het nieuwe jaar een harde dobber.
En ja, het veel gehoorde “je kan nergens naar toe” ging steeds meer op een slogan lijken. 
Met de intentie vooral te kijken naar wat dan wel mogelijk is, en ik graag met jou in contact wil zijn, ging ik vastberaden aan de slag. 
Aangezien gebleken is dat de voorkeur uitgaat naar een opgenomen yogales in plaats van online, richtte ik me dit keer op het maken van een aantal video’s. 
Zo gezegd zo gedaan zou je denken. De eerste opname, die ik deze keer niet met de iPad maar met de iPhone opnam, kreeg ik niet geüpload. 
Ik kwam erachter dat ik met een te hoge resolutie had opgenomen. Dat is balen maar gelukkig lukte de tweede opname wel, dacht ik ….. 
toen de les er bijna op stond zag ik tot mijn schrik dat de opname al halverwege was gestopt. 
Dat betekende een paar keer diep zuchten en gewoon dat laatste stukje nog maar een keer doen. 
Ondertussen, best handig geworden, kon ik de delen aan elkaar monteren maar stuitte ik op een volgend probleem. En zo gaat het verhaal nog even door. 
Ik rolde van het ene obstakel in het andere. Ik viel en stond weer op. Ik dacht het allemaal niet te kunnen, het omdenken en omschakelen. 
Ik voelde me in een klap honderd jaar ouder. Hier zat ik dan met ik weet niet hoeveel laptops, smartphones, tablets, om nog maar te zwijgen over camera’s in huis en toch lukte het me niet. 
 
Ik doe mijn uiterste best om bij mijn leest te blijven, dus richt ik mijn aandacht op wat ik wel kan. 
Toch word ik geconfronteerd met een hoop ingewikkeld gedoe waardoor ik met mijn handen in het haar kom te zitten. 
Kortom; ik kom in gevecht met mezelf en dat kost een hoop energie. Ineens zie ik in hoe krampachtig mijn bezigheid is en laat ik door dat inzicht direct los. 
Vroeg ik me even daarvoor nog af of het allemaal wel zin had, en nog veel meer van dat soort gedachten, nu bedenk ik me dat het gaat om wat je ziet. 
Ervaar ik onoverkoombare moeilijkheden of zie ik hoe ik door die obstakels te onderzoeken aan het leren ben?

De moraal van dit verhaal, om toch nog maar even in wijsheden te blijven….
“Het gaat er niet om wat er gebeurt maar om hoe we er mee omgaan.”

Yoga-massagetherapie