Op pad zijn…

Met rustige tred wandel ik op een modderig pad dat dat zich gevormd heeft in het natte gras. In het riet snuffelen de hondjes, ruiken sporen van uitwerpselen en andere viervoeters. De mist maakt de wereld klein en mysterieus. Ik geniet van de stilte die compact lijkt te zijn en boven het afgehakte korenveld hangt. Het leven is een constante beweging. De natuur, waar wij als mens deel vanuit maken beweegt zich in een doorgaande cyclus. Van donker naar licht, van koud naar warm, van aanspannen naar ontspannen, van vasthouden naar loslaten en telkens weer terug. Jij, ik, wij, zijn ieder op zijn eigen pad in beweging. Continue onderworpen aan dezelfde wetmatige veranderende processen. Cellen breken af en cellen vernieuwen zich. Energie wordt voortgestuwd in een wirwar van kanalen, zogeheten nadi’s. Er is een uitdijende adembeweging van prana en een terugverende apana. Emotie en gevoel, het komt en gaat.

Als we meebewegen met die natuurlijke stroom voelen we ons in balans, krachtig en zacht tegelijk. Wanneer we echter reageren vanuit het persoonlijke aspect gaan we dikwijls in verzet. Gedreven door angst, het zij bewust of onbewust dat we te kort schieten, geraken we in de kramp. We willen er vandaan, vinden er van alles en nog wat van, moeten het onder controle zien te houden etc.  

Maar wat nou als ik, als jij en wij die kramp van moeten veranderen, van eerst nog dit verbeteren en dan nog dat verwerven, loslaten? Yoga betekent letterlijk verbinden. Meditatie is in het midden aanwezig zijn. Op de yoga mat hervind ik telkens de stilte. Veranker op een diepe laag in mezelf. Beweeg me vrij vanuit een orgastische, bevrijdende staat. Ik kom in mij kracht en voel me verbonden met wie ik werkelijk ben. In één lange ohm klank trilt wat vastzit los. De stem in mijn hoofd die me herhaaldelijk laat zoeken naar het antwoord hoe het beter moet of me wil laten geloven dat er eerst nog dit en dat moet gebeuren, trilt los en verstilt. Dan zak ik met helder bewustzijn steeds dieper naar binnen. Daar in het binnenste van mijn wezen hoeft er niets te veranderen. Hoef ik me niets af te vragen en ben ik precies goed zoals ik ben en ook nog eens op de juiste plaats. Dan breid gewaarwording zich uit naar een oneindig veld. En in dat veld, in die ruimte is er niets anders dan een extatisch zijn.

Waarnemend de beweging van adem, het kloppen van het hart, het bloed. Ervaar ik hoe het waarnemen zelf ook beweegt, telkens naar binnen en dan weer naar buiten. Het voed mijn ziel en drukt zich uit in eenheid. Eén met mezelf, met puur bewustzijn. Eén met jou en met ons. Onbegrensd voel ik me verbonden. Niet alleen hier en nu in dit leven met jou die ik ken maar ook met jou die ik wellicht nooit heb ontmoet. De liefde die ik voel is alles omvattend en dringt door in dimensies voorbij de dood. Het gaat heen en weer naar voorbije levens en naar wat nog komen gaat. Is doordrenkt van een diep weten dat niets anders teweeg brengt dan innerlijke rust en vrede.

Van de mat af neem ik die gemoedstoestand mee de dag in. En daar op dat drassige pad, tussen de akkers en midden in het bosje aan de rand ervan, omhuld door dikke mist, loop ik het wetmatige pad van Dharma. In een kort moment openbaart zich de weg die me de natuurlijke samenhang van alle levende wezens toont. In de essentie van dat ene moment is er harmonie met het grote geheel. 

Yoga-massagetherapie