Zingeving
Een vriend vroeg gister oprecht geïnteresseerd, ‘ waar zie je jezelf nu staan in het proces van rouw’? Ik viel stil. Niet omdat ik het vervelend vond dat me die vraag gesteld werd. Meer omdat ik de vraag niet begreep. Maar vooral omdat ik niet wist hoe ik dat in hemelsnaam kan beantwoorden. Hoe valt zoiets te meten. Is er een graadmeter voor rouw? Moet ik dan aan iets trapsgewijs denken? Zo van op weke trede sta je nu?
Een van de dingen die ik het afgelopen jaar heb geleerd is de acceptatie van dat rouw een doorgaand proces is. Eerst benauwde het me wanneer ik las of hoorde dat het gemis nooit over gaat. Nu heeft dat plaats gemaakt voor een bijna koesterend gevoel. Het verdriet draag ik met me mee, is deel van de liefde, het is er beidde en dat zal altijd zo zijn.
Al pratende met die vriend ging ik begrijpen waarom hij tot die vraag kwam. Ik had hem net verteld dat ik de zolder vol met dierbare spullen van Jan had opgeruimd. Een moeizaam en intens verdrietige klus. Jan gooide nooit iets weg. Hij kon iedere vierkante meter zo inrichten dat alles een plekje kreeg waar het dan vervolgens stond voor later wanneer hij tijd had om er iets mee te gaan doen. Dozen vol dia’s, oude filmmateriaal dat allemaal gedigitaliseerd moest worden. Prachtige natuurfoto’s groot uitgeprint en netjes in albums geplakt. Dezelfde foto’s een maatje kleiner in plastic opbergmappen en vaak ook nog de originele versie zoals je ze uit de winkel mee kreeg in papieren hoesje. Negatieven werden apart in speciale lage dozen bewaard. Geloof dat ik zeker 8 van die dozen hen geteld. Hij bewaarde niet alleen alles maar had van dat alles ook nog eens minimaal twee exemplaren. Gekscherend zei hij dikwijls; ‘ alleen van jou heb ik er maar een’!
Mijn lief, ik ga door het leven van mijn lief. Een leven van voor mij, voor ons. Een niet gedeelde tijd. Na 14 dagen, uren lang sorteren staan de beelden van de Jan die ik niet gekend heb, op mijn netvlies. En zoals het hele proces, gaat dat met een lach en een traan. Liefde en pijn het ligt zo dicht bij elkander.
Ik herken de verhalen over de reizen die je maakte in de foto’s waar ik naar kijk. Toch ga ik er nu sneller doorheen dan maanden geleden toen ik nog op zoek was naar jou. Afgestemd op een diep weten dat dit is wat ik nu moet doen, ook al voelt het of ik een heel leven weggooi. Het is tijd om ruimte te maken voor nu. Voor mezelf en voor het leven wat nog voor me ligt. In het diepe contact met mezelf en tegelijk met jou voel ik je goedkeuring en hoor ik je zeggen; ‘ laat het los Li’. Wat zou ik er voor over hebben om terug te gaan naar het moment toen ik voor het eerst jou appartement in stapte op de Soetesteeg. Met gevoel voor dramatiek, breed gebarend met je armen naar de kast vol muziek en dvd’s zei je; dit is nu allemaal voor jou. Mijn lief, mijn vrijgevige man, God wat mis ik jou.
Maar goed terug na die vraag; ik begrijp wel dat die vriend een heel andere Lia ziet dan maanden geleden. En ik besef heel goed dat ik stappen heb gemaakt. Dat ik weer meebeweeg met het leven zo goed als dat kan in Corona tijd. Ik voel me trots en ben dankbaar voor de veerkracht die er is. Ja een mens is kwetsbaar maar wat is een mens ook sterk wanneer er het vermogen is om om te gaan met de uitdagingen van het leven.
Gezondheid is zoveel meer dan de afwezigheid van ziekte. Lees ik s’avonds in bed. Levend in een tijd waarin er steeds nieuwe regels zijn waaraan men zich telkens moet aanpassen. En waarin vele een duidelijk mening hebben die mij zonder mijn wederhelft eerlijk gezegd vaak onzeker maakt, ook omdat ik ergens voel dat angst dikwijls de boventoon voert. Voel en weet ik ineens heel duidelijk wat mijn eigen leidraad is, namelijk zingeving.
Yoga-massagetherapie
